پس از رسیدن به قدرت از نیاز بی اندازه امت اسلامی-عربی به وحدت اسلامی سخن گفت، خاطر نشان کرد: ریاض بر خلاف این اظهارت پادشاهش با اعدام آیت الله نمر باقر النمر(ره) روابطش با دولت های شیعه از جمله ایران را وارد مرحله خطرناکی کرد که می تواند آثار و پیامدهای وخیمی داشته باشد.

این تحلیلگر عرب در ادامه این سوال را مطرح می کند که چه چیز در ارتباط با ایران، موجب نگران آل سعود می شود؟ او پاسخ این سوال خود را اینگونه می دهد:

عربستان از جانب ایران نگران است چون این کشور امروز در خط مقدم مبارزه با تروریسم قرار گرفته و در بحران های مختلف منطقه، مشوق اول دستیابی به راه حل های سیاسی است؛

ریاض از جانب ایران احساس نگرانی می کند چون تهران، مسکو و رئیس جمهور بشار اسد در کنار حزب الله لبنان توانستند تمام معادلات سیاسی  و نظامی منطقه را تغییر دهند بخصوص که آمریکا نیز به نقش این محور تن داده و هلاکت زهران علوش، سرکرده جیش الاسلام هم بر این نگرانی ها افزود؛

عربستان از جانب ایران نگران است چون علی رغم گذشت 10 ماه از جنگ یمن، ائتلاف ریاض نه تنها دستاورد مهمی نداشت بلکه بنابر اعتراف سرلشکر احمد العسیری، انصارالله یمن بیش از 1000بار در این مدت از مرزهای عربستان عبور کردند؛

آل سعود نگران هستند چون می بینند کشورشان از جانب نهادهای بین المللی بدلیل حمایت از گروههای تروریستی در قالب ارسال پول و سلاح، تحت فشار است اما در مقابل، جهان، درب هایش را به روی ایران گشوده و خواستار گشایش سیاسی- اقتصادی در روابط با جمهوری اسلامی ایران است.

سعودی ها نگران هستند چون روابط تهران-مسکو هر روز به سمت گسترش بیشتر   پیش می رود بگونه ای که در حال حاضر دو کشور، 40 میلیارد تبادل تجاری دارند و این رقم قرار است تا 70 میلیارد دلار نیز افزایش یابد و این همکاری، زمینه های فنی و هسته ای را نیز دربر بگیرد.

ملک سلمان و خاندان حاکم عربستان نگران شدند وقتی دیدند پس از 12 سال بازرسی های پیچیده هیچ اثری از تسلیحات کشتار جمعی و اتمی در ایران وجود دارد. آنها ناامید شدند که ایران از سال 1977م تحت شدیدترین بازرسی ها و نظارت ها قرار داشته که تعداد آنها به بیش از 2000بار بازرسی می رسد حال بنا به گفته مردخای فونونو، جاسوس اسرائیلی که به تهمت خیانت در حبس به به سر می برد رژیم صهیونیستی بیش از 200 کلاهک هسته ای تا سال 1986م تولیده و ذخیره کرده و عربستان کمترین تحرکی در مقابل آن نمی تواند از خود نشان دهد.

سلمان به خود می لرزد وقتی می بیند توان موشکی ایران حتی پس از توافق هسته ای بخصوص صنعت موشک های بالستیک نه تنها از توقف باز نایستاده بلکه شدت نیز گرفته است.  قطعا پادشاه عربستان، این گزارش رویترز را خوانده که می گوید ایران در سال 2013م، رتبه 17 جهان در زمینه تولید علم را کسب کرده و محققان این کشور 2925 مقاله علمی بین المللی نوشته اند بگونه ای که از سال 1996 بدین سو سرعت رشد علمی ایران 20 برابر شده و این کشور 6.3میلیارد دلار فقط در سال 2011 در زمینه پژوهش سرمایه گذاری کرده است. این بماند که ایران سالیانه 40 هزار کتاب معادل 250 میلیون نسخه منتشر می کند و اینکه در زمینه تکنولوژی ماهواره، نانو تکنولوژی و خودروسازی(تولید یک میلیون خودرو فقط در دوران تشدید تحریم ها) چه پیشرفت هایی داشته است.

هرکس می تواند تصور کند که ایرانی که در دوران تحریم اینگونه پیشرفت کرده در پساتحریم چگونه خواهد بود. ایران این پیشرفت ها را در دوره ای بدست آورده که منابع درآمدش از فروش نفت به حداقل ممکن رسیده بود. اینکه ایران با جدیت بدنبال دستیابی به جایگاه شایسته در بازار جهانی نفت است بی شک تاثیراتش را بر پیشرفت های آن دوچندان خواهد کرد.

عربستان چرا نگران نشود وقتی ایران با تمام توان در کنار متحدان خود در عراق، سوریه و لبنان و یمن و فلسطین حضور دارد و در همکاری با دیگر کشورها نیز گامهای موفقیت آمیز مهمی برداشته؟ ایران علی رغم به طول کشیدن بحران سوریه بخوبی توانست با کمک حزب الله لبنان، موازنه میدانی را تغییر داده و مسکو را برای ورود به بحران سوریه در جنگ با تروریسم قانع کند. حال آنکه ریاض با تطمیع روسیه با قراردادهای کلان تلاش کرد پوتین را به سمت خود جذب کند اما موفق نشد.

عربستان، آغوشش را به روی فرانسه گشود شاید فرانسوا اولاند جای خالی اوباما را برای سلمان پر کرده و پاریس همان سیاست خصمانه را در قبال ایران و سوریه پیگیری کند اما نتیجه عکس آن شد و فرانسه علی رغم اینکه میلیاردها دلار از عربستان بدست آورد اولین کشوری بود که پس از توافق هسته ای، وزیرخارجه اش را راهی تهران کرد تا رضایت ایرانی ها را کسب کند. امروز فرانسه حتی قبول کرده است بطور غیرمستقیم به رئیس جمهور اسد کمک کند و علیه تروریسم وارد جنگ شود.

عربستان نگران است و خود نیز نمی دانند بکدام سو فرار کند آنها سردرگم هستند و نمی دانند چکار می کنند؛ سعودی ها، تصمیم گرفته اند به اخوان المسلمین و حماس نزدیک شوند حال آنکه آنها را در فهرست گروههای تروریستی قرار داه اند؛ با ترکیه، شورای روابط استراتژیک تشکیل می دهند حاال آنکه می دانند آنکار در تنش با متحد دیگرشان یعنی مصر است؛ آنها درحالی که برای حمله به یمن ائتلاف عربی تشکیل داده بودند امروز بی هدف بدنبال ائتلاف اسلامی هستند..

خاندان سعودی امیدوار بود با این اقدامات، کارت قومیت عربی-سنی را تحریک کرده و علیه ایران و شیعیان به بازی بگیرد. بدون توجه به اینکه ریاض خود را در موقعیتی قرار داد که اسرائیل هم به فکر بهره برداری از دشمن اش با ایران بیفتاد و نتانیاهو آنقدر ریاض و اعراب خلیج فارس را در موضع ناتوانی دید که به آنها پیشنهاد روابط مستقیم داد.

عربستان به هیچ تلاش خیرخواهانه ای برای حل اختلافات توجه نکرد و بر مواضع خصمانه خود پافشاری کرد؛ موجبات فوت چند صد حاجی ایرانی را در منا فراهم آورد و در کمال بی رحمی حکم اعدام آیت الله نمر باقر النمر را در کنار تروریست هایی از القاعده اجرا کرد. این اقدام ملک سلمان، در اولین روزهای سال جدید میلادی عیدی به جهانی است که طی سالهای قبل با او همراهی کرده بود.

ریاض این جنایت را زمانی مرتکب شد که چند روز پیش از آن، آتش بس یمن را نقض، و در مسیر مذاکرات صلح سوری سنگ اندازی کرده و در حالی که یکروز از بازگشت اردوغان از عربستان می گذشت و مهمترین مهره تروریستی آن نیز یعنی زهران علوش به هلاکت رسیده. عربستان با این کار روی مخزن باروت نشسته است.

عربستان با اعدام نمر موجب خواهد شد که بحران های یمن، سوریه و عراق به این کشور سرایت کنند. ایران اگرچه برخلاف تصور، اینگونه نیست که بخواهد انتقام اعدام نمر را با شلیک موشک بدهد، اما اقدام عربستان به خودی خود کافی است تا منطقه برای این کشور به میدان مین تبدیل شود.

جالب است بدانیم که عربستان در مقدمه­ بیانیه صادر شده برای اعدام آیت الله نمر، حدیثی از رسول اسلام(ص) آورده که مفادش ضرورت مقابله با کسی است که بخواهد بین امت اختلاف بیفکند، بدون توجه به اینکه امروز اصلی ترین عامل تفرقه افکنی در بین مسلمانان حکومت وهابی سعودی است و نه مجهتد پا به سن گذاشته ای که به صورت مسالمت آمیز بدنبال احقاق حقوق از دست رفته مردم در شرق عربستان بود.

عربستان کار را به مرحله ای رسانده که امروز، مردم برای جلوگیری از وخیم تر شدن اوضاع باید منتظر مداخله آمریکا باشند؛ آمریکایی که خود از هرگونه اختلاف سنی-شیعی استقبال کرده و به آن دامن می زند. امروز شیخ فاضل اعدام شده و قطعا آنچه درپی این اقدام می آید با پیش از آن متفاوت خواهد بود.